Duplicate content, czyli kopiowanie treści z cudzej strony internetowej

Odpowiedź na to pytanie brzmi: to zależy. Duplicate content może być zarówno dozwolony (ale niekorzystny- o czym poniżej) lub niedozwolony (a dokonujący powielania treści może narazić się na odpowiedzialność cywilnoprawną z tytułu naruszenia praw autorskich).

Wewnętrzny duplicate content ma zazwyczaj charakter powielania treści tego samego autora (lub których powielający jest licencjobiorcą) w ramach jednej domeny. Zazwyczaj polega to na umieszczeniu tego samego tekstu w innych miejscach na stronie internetowej, lub kopiowania fragmentów artykułu, który już został opublikowany, do innego tekstu. Ten rodzaj postępowania jest legalny (przy założeniu, że twórca posiada prawa do tekstów, które publikuje na swojej stronie internetowej).

Jeżeli chodzi o zewnętrzny duplicate content, to jest to kopiowanie treści z innych stron internetowej. Najczęściej będzie to plagiat w rozumieniu prawa autorskiego i będzie niedozwolony. Dopuszczający się plagiatu będzie narażał się na roszczenia twórców, o których poniżej.

W zakresie zewnętrznego duplicate contentu należy wspomnieć, że od reguły określonej powyżej są pewne wyjątki. Pierwszym jest oczywiście kopiowanie tekstów z tzw. domeny publicznej, które co do zasady nie będą podlegały ochronie prawnoautorskiej. Drugim wyjątkiem jest dozwolone prawo cytatu.

W odniesieniu do kopiowania tekstów z domeny publicznej należy wskazać, że domena publiczna jest to pewien zbiór zawierający utwory (różnego rodzaju), które nie są przedmiotem ochrony prawnoautorskiej. Zazwyczaj utwory wchodzą do domeny publicznej wskutek wygaśnięcia praw autorskich lub wskutek braku powstania tychże praw od samego początku. Ważne jest, że co do zasady z utworów (w tym tekstów) wchodzących w skład domeny publicznej można korzystać do woli, bez konieczności uzyskania zgody autora. Można zatem tekst znajdujący się w domenie publicznej (np. fragment artykułu zmarłego twórcy, o ile minął określony w art. 36 prawa autorskiego okres czasu).

Na mocy uregulowanego w art. 29 ustawy o prawie autorskim prawa cytatu, możliwe jest przytoczenie (skopiowanie) części artykułu i umieszczenie go w swoim tekście. Zgodnie z art. 29 takie działanie musi być jednak uzasadnione celem cytatu, którym w szczególności jest polemika, wyjaśnienie lub analiza naukowa. Zgodnie z doktryną, po zastosowaniu cytatu zapożyczony tekst staje się częścią nowego dzieła, aczkolwiek musi być to fragment “dający się wyodrębnić” z nowego tekstu. W zakresie cytatu Sąd Najwyższy w jednym z orzeczeń wskazał, że dla legalności cytatu konieczne jest wskazanie źródła, z którego zapożyczany fragment pochodzi.

Kopiowanie cudzych treści ze strony internetowej – możliwe roszczenia autorów

Jak wskazano powyżej, artykuły czy inne treści na stronie są przedmiotem ochrony prawnoautorskiej. Co zatem grozi w sytuacji naruszenia praw autorskich w związku z powielaniem treści?

Zgodnie z art. 79 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, uprawnionemu w razie naruszenia autorskich praw majątkowych przysługuje:

• roszczenie o zaniechanie naruszenia

• roszczenie o usunięcie jego skutków

• roszczenie o zapłatę sumy pieniężnej tytułem odszkodowania

• wydania uzyskanych korzyści.

Jeżeli autor utworu, który jest powielany poweźmie informację o potencjalnym naruszeniu może wystosować roszczenie. Co istotne, w doktrynie i orzecznictwie nie ma zgodności co do tego, czy roszczenia określone powyżej mogą być dochodzone kumulatywnie czy też nie. Istnieją w obrocie prawnym orzeczenia zgodnie z którymi niektóre z tych roszczeń mogą być dochodzone łącznie w procesie.

Podsumowując, dokonywanie plagiatu (zewnętrznego duplicate contentu) nie jest opłacalne dla naruszyciela i może dla niego spowodować nie tylko stratę wizerunkową, ale także majątkową.

Zachęcamy także do lektury innego artykułu zespołu kancelarii w temacie praw autorskich w internecie: https://rpms.pl/prawa-autorskie-w-internecie/.