Czym jest stowarzyszenie?
Funkcjonowanie stowarzyszeń reguluje ustawa prawo o stowarzyszeniach. Zgodnie z jej art. 2 ust. 1 stowarzyszenie jest dobrowolnym, samorządnym, trwałym zrzeszeniem o celach niezarobkowych, które opiera się na pracy własnej członków i samo określa swoje cele, programy oraz struktury. Możliwość członkostwa w stowarzyszeniu jest uzależniona od kilku przesłanek:
pełnoprawnymi członkami mogą być obywatele polscy, którzy mają pełną zdolność do czynności prawnych i nie są pozbawieni praw publicznych;
małoletni między 16 a 18 rokiem życia, którzy mają ograniczoną zdolność do czynności prawnych, mogą należeć do stowarzyszeń oraz korzystać z czynnego i biernego prawa wyborczego, ale nie mogą stanowić większości w zarządzie;
małoletni poniżej 16. roku życia mogą należeć do stowarzyszenia za zgodą swoich przedstawicieli ustawowych jako uczestnicy bierni (bez czynnego i biernego prawa wyborczego oraz prawa do udziału w głosowaniu). Jedynym wyjątkiem są stowarzyszenia, które zrzeszają wyłącznie osoby poniżej 16. roku życia. Wtedy są one traktowane jak osoby z pełną zdolnością do czynności prawnych.
Polski ustawodawca na równi z obywatelami polskimi traktuje również cudzoziemców mających miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Osoby bez polskiego obywatelstwa, które nie mieszkają w Rzeczypospolitej, mogą wstępować do stowarzyszeń jedynie wtedy, gdy ich statut przewiduje taką możliwość. Dopuszcza się także tworzenie stowarzyszeń międzynarodowych.
Jakie rodzaje stowarzyszeń funkcjonują w obrocie?
Wyróżnia się dwa rodzaje stowarzyszeń – zwykłe (uproszczone, nieposiadające osobowości prawnej) oraz rejestrowe (posiadające osobowość prawną). Choć zasadniczo ich cel działania jest podobny, nieco inaczej wygląda regulacja poszczególnych aspektów funkcjonowania podmiotu.
Do założenia stowarzyszenia zwykłego wystarczy 3 członków (nie mogą być to osoby prawne); aby założyć stowarzyszenie rejestrowe, wymaganych jest 7 członków (osoby prawne mogą być członkami wspierającymi);
Stowarzyszenie zwykłe jest wpisywane do rejestru stowarzyszeń właściwego starosty i nie może tworzyć oddziałów terenowych; rejestrowe musi zostać zgłoszone do właściwego miejscowo KRS i może tworzyć oddziały terenowe;
Władze stowarzyszenia zwykłego to przedstawiciel lub zarząd (opcjonalnie organ nadzoru); w stowarzyszeniach rejestrowych najwyższą władzą jest walne zebranie, zarząd oraz komisja rewizyjna;
oba rodzaje stowarzyszeń podlegają nadzorowi starosty;
zarówno stowarzyszenie zwykłe, jak i rejestrowe musi realizować obowiązki sprawozdawcze i księgowe; może też zatrudniać pracowników.
Warto wskazać, że choć podstawowym źródłem dochodu każdego stowarzyszenia są członkowskie może ono ubiegać o przyznanie statusu OPP, a także przyjmować:
dotacje;
darowizny;
zbiórki publiczne.
Stowarzyszenia rejestrowe dodatkowo mogą prowadzić działalność gospodarczą. Dochód z niej musi być jednak przeznaczony na realizację celów statutowych.
Co powinien zawierać statut stowarzyszenia?
Minimalna treść statutu stowarzyszenia została określona w art. 10 ustawy. Obligatoryjnymi elementami są:
nazwa stowarzyszenia, odróżniająca je od innych stowarzyszeń, organizacji i instytucji;
teren działania i siedziba stowarzyszenia;
cele stowarzyszenia i ich sposoby realizacji;
sposób nabywania i utraty członkostwa, przyczyny utraty członkostwa oraz prawa i obowiązki członków;
władze stowarzyszenia, tryb dokonywania ich wyboru, uzupełniania składu oraz ich kompetencje;
możliwość otrzymywania przez członków zarządu wynagrodzenia za czynności związane z pełnioną funkcją;
sposób reprezentowania stowarzyszenia;
sposób uzyskiwania środków finansowych oraz ustanawiania składek członkowskich;
zasady dokonywania zmian statutu;
sposób rozwiązania się stowarzyszenia.
Jeśli członkowie stowarzyszenia chcą z wyprzedzeniem ustalić kwestie związane z podziałem majątku NGO, wyznaczyć likwidatora oraz doprecyzować zakres jego obowiązków warto umieścić stosowne zapisy właśnie w statucie. Aby nie pominąć istotnych zagadnień podczas jego sporządzania, warto skonsultować akt założycielski stowarzyszenia z prawnikami doświadczonymi w obsłudze NGO.
Czym jest fundacja?
Tworzenie, działalność i likwidację fundacji reguluje ustawa o fundacjach. W przeciwieństwie do stowarzyszeń fundacje nie mogą być tworzone w dowolnym celu, ale zgodnie z art. 1 ustawy muszą realizować cele społeczne lub gospodarczo użyteczne zgodne z podstawowymi interesami Rzeczypospolitej Polskiej. W szczególności przedmiot działania fundacji może dotyczyć takich zagadnień jak:
ochrona zdrowia;
rozwój gospodarki i nauki;
oświata i wychowanie;
kultura i sztuka;
opieka i pomoc społeczna;
ochrona środowiska;
opieka nad zabytkami.
Członkostwo w fundacji jest możliwe bez względu na obywatelstwo oraz miejsce zamieszkania lub siedzibę. Mogą ją założyć zarówno osoby fizyczne, jak i osoby prawne.
Fundację zakłada fundator, składając stosowne oświadczenie woli w formie aktu notarialnego oraz sporządzając statut. Oświadczenie powinno określać:
cel założenia fundacji;
składniki majątkowe przeznaczone na realizację celu.
Ustawodawca dopuszcza budowanie majątku fundacji z pieniędzy, papierów wartościowych, rzeczy ruchomych oraz nieruchomości, o ile zostały przekazane NGO na własność.
Fundacja może prowadzić działalność gospodarczą w rozmiarze służącym realizacji jej celów. W takiej sytuacji majątek przeznaczony na prowadzenie działalności nie może być mniejszy niż 1 tysiąc złotych.
Fundacja jest zawsze wpisywana do KRS. Organem nadzorczym jest minister, który swoimi kompetencjami pokrywa jej przedmiot działania, a także organ administracji samorządowej (np. prezydent miasta) właściwy ze względu na siedzibę fundacji. Jeżeli w statucie organ nadzorczy nie został określony, wyznacza go sąd rejestrowy. Fundacja uzyskuje osobowość prawną z chwilą wpisu do KRS. Sąd rejestrowy z chwilą wpisu zawiadamia organ nadzoru.
Co powinien zawierać statut fundacji?
Elementy składowe statutu zostały wymienione w art. 5 ustawy o fundacjach. Są to:
nazwa i siedziba;
majątek i cele;
zasady, formy i zakres działalności fundacji;
skład i organizacja zarządu oraz obowiązki i uprawnienia tego organu.
Dodatkowo w statucie można zawrzeć inne zapisy, regulujące m.in. prowadzenie działalności gospodarczej, zmiany statutu lub tworzenie innych organów niż zarząd, a także sposób likwidacji fundacji.
Kiedy warto rozważyć decyzję o likwidacji fundacji lub stowarzyszenia?
Powodów do zakończenia działalności NGO może być wiele. Zwykle będzie to brak funduszy, chęci do działania lub możliwości podjęcia konsekwentnej polityki przez zarząd lub członków. Niekiedy powód konieczności przeprowadzenia likwidacji wynika wprost z ustawy. Jak powinna przebiegać likwidacja fundacji i stowarzyszenia?
Likwidacja stowarzyszenia
Likwidacja stowarzyszenia może przebiegać w jednym z dwóch trybów – dobrowolnym lub przymusowym.
Dobrowolna likwidacja stowarzyszenia następuje w drodze podjętej uchwały i zaczyna się w dacie w niej wskazanej (tzw. samorozwiązanie). Likwidatorami są członkowie zarządu, chyba że co innego wynika ze statutu lub uchwały ostatniego walnego zgromadzenia członków (zebrania delegatów). W przypadku likwidacji wszczętej przez sąd rejestrowy likwidatora wyznacza sąd orzekający.
O rozwiązanie stowarzyszenia przez sąd może wnosić organ nadzorujący, jeśli stwierdzi, że działalność NGO wykazuje rażące lub uporczywe naruszanie prawa albo postanowień statutu i nie ma warunków do przywrócenia działalności zgodnej z prawem, lub statutem. W takiej sytuacji sąd może jeszcze zobowiązać władze stowarzyszenia do usunięcia nieprawidłowości i zawiesić postępowanie. Jeżeli w NGO nie ma osób zdolnych do działań prawnych, ustanawia się dla niego kuratora.
Niezależnie od powyższego sąd wyda postanowienie o rozwiązaniu stowarzyszenia na wniosek organu nadzorującego lub kuratora, jeśli:
liczba członków stowarzyszenia jest mniejsza od liczby niezbędnej do jego założenia (odpowiednio poniżej 3 lub 7);
stowarzyszenie nie posiada wymienionych w ustawie władz i nie ma możliwości ich wyłonienia w terminie 12 miesięcy;
pomimo działań kuratora nie wybrano władz stowarzyszenia i nie ma takiej możliwości w terminie 12 miesięcy.
Do zadań likwidatora należy:
zawiadomienie sądu o wszczęciu likwidacji oraz wyznaczeniu likwidatora wraz z podaniem swoich danych kontaktowych (chyba że został wybrany przez sąd);
dokonanie czynności prawnych niezbędnych do przeprowadzenia likwidacji fundacji, podanie do publicznej wiadomości informację o wszczęciu postępowania likwidacyjnego;
po zakończeniu likwidacji zgłosić sądowi wniosek o wykreślenie stowarzyszenia z KRS wraz ze sprawozdaniem z podjętych czynności oraz sprawozdaniem finansowym na koniec likwidacji.
W ramach swoich działań likwidator:
sporządza bilans otwarcia i zamknięcia likwidacji;
ustala listę wierzycieli i dłużników;
zbywa majątek stowarzyszenia, zaspokaja wierzytelności i egzekwuje długi;
sporządza sprawozdanie finansowe zgodnie z ustawą o rachunkowości na koniec likwidacji;
zamyka rachunek bankowy stowarzyszenia;
zawiadamia właściwy urząd skarbowy oraz podejmuje inne niezbędne czynności prawne.
Likwidacja powinna być zakończona w ciągu 1 roku. Jeśli nie ma takiej możliwości, należy przedstawić sądowi przyczyny opóźnienia. Może on przedłużyć termin lub zarządza zmianę likwidatorów.
W przypadku stowarzyszeń zwykłych zawiadamia się organ nadzorujący. Organ nadzorujący ma 7 dni na wykreślenie stowarzyszenia z rejestru. Po tym czasie można złożyć skargę na bezczynność do wojewódzkiego sądu administracyjnego.
Likwidacja stowarzyszenia może być skomplikowaną procedurą, zwłaszcza jeśli działa ono na rynku od lat. Dlatego warto skorzystać z pomocy kancelarii prawnej, która dopełni niezbędne formalności.
Koszty likwidacji stowarzyszenia pokrywa się z jego majątku. Pozostałe środki przeznacza się na cel określony w statucie lub w uchwale walnego zgromadzenia (zebrania delegatów). W braku takich regulacji o sąd orzeka o przeznaczeniu majątku na określony cel społeczny (zbieżny z przedmiotem działalności stowarzyszenia).
Likwidacja fundacji
Przesłanki otwarcia likwidacji fundacji zostały wymienione w art. 15 ustawy o fundacjach. Są to:
osiągnięcie celu fundacji, dla którego została ona ustanowiona (np. zbiórka pieniędzy na operację);
wyczerpanie środków finansowych i majątku fundacji.
W praktyce można zetknąć się również z fundacjami czasowymi, których likwidacja rozpoczyna się wraz z nadejściem określonego w statucie terminu.
Likwidacja powinna przebiegać w sposób określony w statucie. Jeżeli nie określa on przebiegu likwidacji lub członkowie fundacji nie stosują się do zapisów statutu organ nadzoru, zwraca się z wnioskiem do sądu rejestrowego o likwidację fundacji.
Pierwszym krokiem powinno być podjęcie uchwały o likwidacji. Najczęściej dokonuje tego zarząd fundacji, rzadziej założyciel lub rada fundacji (fakultatywny organ nadzoru). Uchwała powinna zawierać:
uzasadnienie likwidacji;
określenie przeznaczenia majątku fundacji;
wskazanie likwidatora.
Uchwałę o likwidacji należy zgłosić do sądu rejestrowego wraz z załącznikami oraz potwierdzenie uiszczenia opłaty w wysokości 350 zł (jeśli fundacja była wpisana do rejestru przedsiębiorców) lub 150 zł (jeśli fundacja nie prowadziła działalności gospodarczej).
Działania likwidatora fundacji są zbliżone do tych, które podejmuje likwidator zamykający stowarzyszenie. Warto jednak pamiętać, że sam fakt podjęcia uchwały nie powoduje jeszcze ustania bytu prawnego NGO, ale wymaga stosowania w nazwie fundacji określenia „w likwidacji”.
Majątek fundacji pozostały po jej likwidacji jest rozdzielany stosownie do zapisów statutu i może być np. przekazany na inną fundację realizującą analogiczny cel.
Po przeprowadzeniu czynności likwidacyjnych należy złożyć do KRS wniosek o wykreślenie fundacji z rejestru, załączając do niego uchwałę zatwierdzającą bilans zamknięcia likwidacji.
Likwidacja spółdzielni lub stowarzyszenia powinna być przeprowadzona przez osoby, które znają nie tylko obowiązujące przepisy, ale także praktykę orzeczniczą sądu rejestrowego. Dlatego to zadanie warto powierzyć profesjonalistom.
Pytania i odpowiedzi:
Tak, pod warunkiem że dana NGO ma zdolność upadłościową. Będzie ona przysługiwała, jeśli fundacja lub stowarzyszenie we własnym imieniu prowadzi działalność gospodarczą, lub zawodową. Brak złożenia wniosku upadłościowego pomimo przesłanek może uzasadniać osobistą odpowiedzialność członków zarządu.
Zgodnie z art. 116a ordynacji podatkowej solidarną odpowiedzialność całym swoim majątkiem ponoszą członkowie organów zarządzających. Jeżeli w stowarzyszeniu zwykłym nie powołano zarządu odpowiedzialność, przechodzi na stowarzyszenie i solidarnie jego członków.
Są to: uchwała o likwidacji, uchwała o powołaniu likwidatora wraz z jego zgodą na objęcie funkcji, uchwała o przeznaczeniu majątku fundacji po zakończeniu likwidacji oraz potwierdzenie uiszczenia opłaty sądowej.
Zaufali nam: