Gwarancja na produkt – czy warto, aby przedsiębiorca jej udzielał?

Minimalną treść oświadczenia gwarancyjnego określa art. 5771 k.c. Przede wszystkim powinno być ono sformułowane w sposób jasny i zrozumiały, a w miarę możliwości informacje należy przekazać w formie graficznej. Dodatkowo, jeżeli rzecz jest wprowadzana do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej , oświadczenie gwarancyjne należy sporządzić w języku polskim. Nie dotyczy to jednak:

• nazw własnych;
• znaków towarowych;
• nazw handlowych;
• oznaczeń pochodzenia towarów;
• zwyczajowo stosowanej terminologii naukowej i technicznej.

Każde oświadczenie gwarancyjne powinno zawierać przynajmniej minimum informacji pozwalających na wykonanie uprawnień przysługujących z gwarancji. Przepisy wskazują na:

• nazwę i adres gwaranta albo jego przedstawiciela w Rzeczypospolitej Polskiej;
• czas trwania i terytorialny zakres ochrony gwarancyjnej;
• uprawnienia przysługujące w razie stwierdzenia wady;
• oświadczenie, z którego jednoznacznie wynika, że korzystanie z gwarancji w żaden sposób nie uchybia i nie ogranicza możliwości korzystania z rękojmi, a także nie zawiesza uprawnień z niej wynikających.

Kupujący zawsze ma prawo żądać od gwaranta wydania oświadczenia gwarancyjnego na papierze lub innym trwałym nośniku. Zwykle oświadczenie ma postać karty gwarancyjnej lub książeczki, ale może zostać przekazane np. na płycie CD razem z instrukcją.

Jak kupujący może wykonać uprawnienia wynikające z gwarancji?

Osoba wykonująca uprawnienia z gwarancji powinna dostarczyć rzecz do miejsca wskazanego w oświadczeniu gwarancyjnym lub do miejsca, w którym rzecz została wydana przy udzielaniu gwarancji. Zwykle będzie to serwis, ale może być też siedziba gwaranta, a nawet miejsce, w którym zakupiono towar. Dostarczenia dokonuje się na koszt gwaranta, co oznacza, że kupujący ma prawo domagać się zwrotu zapłaconej kwoty.

Jedynie w przypadku sytuacji, kiedy z okoliczności wynika, że wada powinna być usunięta w miejscu, w którym rzecz znajdowała się w chwili jej ujawnienia, nie ma potrzeby dostarczania towaru gwarantowi. Może to dotyczyć np. ciężkiego sprzętu, jak suwnice bramowe lub procesowe wykorzystywane, chociażby w branży TSL

Gwarant jest zobowiązany do wykonania swojego zobowiązania w terminie wskazanym w oświadczeniu gwarancyjnym. Jeśli takie terminu nie podano, zobowiązanie powinno być wykonane niezwłocznie, ale nie później niż w terminie 14 dni od dnia dostarczenia mu rzeczy przez osobę uprawnioną z gwarancji.

Zwrot towaru, który został naprawiony co do zasady nie następuje bezpośrednio do nabywcy, ale miejsca wskazanego w gwarancji lub miejsca wydania rzeczy, kiedy udzielono gwarancji.

Część firm oferuje jednak gwarancję określaną jako door-to-door (D2D). To zobowiązanie gwaranta do wykonania usługi gwarancyjnej bez wychodzenia z domu przez kupującego. Nie chodzi jednak o naprawę rzeczy bezpośrednio w miejscu zamieszkania lub siedzibie nabywcy, ale o odbiór reklamowanego towaru przez kuriera oraz dostarczenie go z powrotem pod wskazany adres.

Co może zrobić kupujący, którego reklamacja z tytułu gwarancji została odrzucona?

Wprawdzie obowiązujące przepisy nie przewidują możliwości złożenia odwołania w przypadku odrzucenia reklamacji z tytułu gwarancji, nie oznacza to jednak, że podjęcie polemiki jest z góry skazane na porażkę. Przede wszystkim konsumenci mogą skorzystać z platformy ODR pozwalającej na polubowne rozstrzyganie sporów konsumenckich. Spory konsumenckie mają charakter poreklamacyjny co oznacza, że w pierwszej kolejności należy złożyć u gwaranta reklamację, która nie została uznana lub została uznana niezgodnie z oczekiwaniami kupującego.

Takim organem polubownym może być np. Inspekcja Handlowa, ale też niepubliczne podmioty sektorowe, np. Ultima Ratio lub Centrum Polubownego Rozstrzygania Sporów dot. Żywności. Podmiot uprawniony musi być wpisany do rejestru UOKiK.

Postępowanie w sprawach pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich jest realizowane na podstawie przepisów ustawy o pozasądowym rozwiązywania sporów konsumenckich. Zgodnie z jej art. 33 ust. 1 postępowanie wszczynane jest na żądania konsumenta, a na żądanie przedsiębiorcy jedynie wtedy, gdy taką możliwość przewiduje regulamin instytucji. Wniosek powinien zawierać przynajmniej:

• oznaczenie stron;
• określenie żądania;
• wskazanie rodzaju postępowania;
• podpis wnioskodawcy.

Termin na złożenie wniosku powinien być określony w regulaminie instytucji i nie może być krótszy niż 1 rok od dnia, w którym strona występująca z wnioskiem podjęła próbę kontaktu z drugą stroną w celu bezpośredniego rozwiązania sporu. Co do zasady postępowanie powinno zakończyć się w terminie 90 dni, ale może ulec wydłużeniu, jeżeli stan faktyczny sprawy jest skomplikowany. Wszczęcie postępowania przerywa bieg przedawnienia.

Ochrona kupującego może być również realizowana na poziomie procesowym poprzez złożenie powództwa do sądu powszechnego. Warto rozważyć skorzystanie w takiej sytuacji z profesjonalnej pomocy prawnej. Wykwalifikowani prawnicy dopilnują dochowania niezbędnych formalności i podejmą się reprezentacji kupującego przed sądem.